Heb lief oordeelt niet.
Ken jij dat ook dat nare gevoel wat je kan hebben als anderen over jouw persoonlijke situatie oordelen en je bekritiseren? En wat kunnen de woorden jou achtervolgen, wel zo dat er niets meer van jezelf overblijft.
Ik heb er zelf zoveel in geleerd. Het is zo makkelijk om de krant van de ander te lezen vanaf jouw veilige zitplaats. Vaak krijg je er zelf een heerlijk gevoel bij. Tenslotte lijkt het alsof jij de wijsheid in pacht heb en voel je misschien diep van binnen wel beter als hen. Je hebt waarschijnlijk niet in de gaten dat jij de situatie bekijkt, vanuit jouw beperkte inzichten en mogelijkheden. Hoe eerlijk is het als je niet in de situatie zelf zit.
Ik geloof dat God van ons vraagt de ander niet te bekritiseren maar juist lief te hebben. Door een luisterend oor te zijn een arm om hen heen te slaan en vandaar uit samen op weg te gaan.
Ik vind het heerlijk om bloemen te zaaien en vandaar uit de processen te zien die God gaat met ons. Zo zaaide ik vorig jaar zonnebloemen. Op het moment dat ze uitgepoot moesten worden hadden we er eentje bij waarvan we dachten dat het een mislukkeling was. We besloten hem toch te poten om te kijken wat er gebeurde. Het was zo bijzonder. De mislukking groeide naar de bloem die naast hem stond en vond houvast. Ze groeide een heel stuk verstrengeld op. Totdat de steel voldoende hersteld was. Het laatste stuk groeide ieder apart door met de bloem gericht op de zon. Een prachtig metafoor zoals God het voor ons als mensen bedoeld heeft. Lukt het de ander niet wees dan als steun en loop net zolang naast de ander tot dat ze weer zelf verder kunnen. Wees gericht op God als symbool de zon der gerechtigheid zo kan je samen bloeien tot eer Hem en verwondering van de mensen om je heen.
Vraag: Ben jij bereid om met iemand op te lopen zonder oordeel en advies en gericht te zijn op Hem de bron van Liefde? Stel je eens voor hoe mooi je samen zou kunnen gaan bloeien?